De vlucht hervat: Rugbyclub Tovaal kiest koers met de Gans als gids
Na een roerige periode van degradatie, heroriëntatie en wederopbouw, laat Rugbyclub Tovaal opnieuw van zich horen. Niet door harde uitspraken of grootse beloften, maar door daden. Onder leiding van oud-international Arko Hoondert vond de Goese rugbyclub een nieuw kompas: de gans. Geen toeval, maar een diepgeworteld symbool van de streek én van het team in transformatie.
Van degradatie naar transformatie
Een jaar geleden viel het doek voor Tovaal in de tweede klasse. Een harde klap voor een club met traditie, jeugd en potentie. Maar waar andere teams zich misschien blind zouden staren op directe promotie, koos Tovaal voor iets anders. Iets fundamentelers.
“Je kunt proberen zo snel mogelijk weer boven te komen,” zegt Hoondert, “maar dan repareer je het dak zonder naar de fundering te kijken. Wij willen bouwen aan een cultuur die blijft staan, ook als het stormt.”
En dus begint het seizoen 2025-2026 niet met een opstelling, maar met een verhaal. Een nieuw hoofdstuk, met de gans als symbool.
De gans: wapen, logo, levensles
Wie goed kijkt naar het wapen van Goes ziet het dier al: een witte gans, waakzaam en standvastig. In de heraldiek van Zuid-Beveland staat de gans symbool voor bescherming en verbondenheid. Ganzen waarschuwen bij gevaar, vormen een cirkel rond het kwetsbare, en vliegen verder dan welke vogel ook — zolang ze het samen doen.
Bij Tovaal is de gans meer dan een logo. Ze is een gids. Spelers ontvangen veren van echte ganzen, geschonken met rituelen die doen denken aan een Maori haka, maar dan op Zeeuwse grond. “Het gaat er niet om dat je wint,” zegt Hoondert, “maar of je vliegt in formatie.”
Uitzonderlijke start, ongeziene tegenstand
De nieuwe aanpak wierp meteen vruchten af. Tovaal ging ongeslagen de winterstop in. Maar waar succes groeit, groeit ook de weerstand. In de tweede helft van het seizoen kreeg de ploeg te maken met tegenstanders die spelers uit de Ereklasse en Futureklasse opstelden — een ongebruikelijk verschijnsel in de derde klasse, dat de sportieve balans verstoorde.
“Toch hebben we toen geen paniekrugby gespeeld,” zegt aanvoerder Jan Otte. “We zijn dicht bij onze principes gebleven. Onze waarden gingen boven onze winst.”
Nieuwe aanwas, nieuw fundament
Een bijzonder moment in het seizoen vond afgelopen zondag plaats tijdens een symbolische leiderschapslunch. Een selecte groep spelers, verkozen door het team als toekomstige leiders, kwam samen voor een rite of passage. Onder begeleiding van de vader van coach Hoondert slachtten zij ieder een gans, bereidden die samen en deelden daarna de maaltijd. Aan het einde ontvingen zij ieder een veer uit een vleugel — niet als trofee, maar als teken van hun plek in de formatie, hun toewijding aan het team en hun rol in het grotere geheel.
Een andere vorm van leiderschap vond plaats in stilte: Jan Otte, de langstzittende aanvoerder in de geschiedenis van Tovaal, geeft dit seizoen het stokje over. Niet omdat hij moet, maar omdat het tijd was. Jan neemt komend seizoen een sabbatical om zich te richten op het bouwen van zijn huis — letterlijk en figuurlijk. Zijn vertrek wordt niet ervaren als een leegte, maar als een voorbeeld: leiderschap is ook weten wanneer je moet loslaten. Zijn geest blijft in het team. Zijn stem, waarden en voorbeeld leven voort in de generatie die nu opstaat.
Opmerkelijk: ondanks de sportieve tegenslag meldden zich sinds december negen nieuwe spelers. Sommigen kwamen toevallig mee met vrienden, anderen zochten doel en kameraadschap. Wat ze vonden, was een team in transitie dat hen meteen opnam in de groep.
“We bouwen aan iets voor de lange termijn,” aldus Hoondert. “We trainen leiderschap. Rollen. Structuur. We leren jongens niet alleen rugby, maar verantwoordelijkheid. De gans vliegt alleen als ze deel is van een vleugel.”
Promotie als bijzaak
De club koos bewust om dit seizoen geen promotie af te dwingen ten koste van haar toekomstvisie. In plaats van uit te blinken in het scorebord, wil Tovaal excelleren in cultuur, teamontwikkeling en Zeeuwse wortels.
“We weten waar we naartoe willen,” besluit Hoondert. “Maar we kiezen ervoor om te groeien met de seizoenen. Zoals de gans. Die vertrekt niet als het kan, maar als het tijd is.”
Tovaal als Ganzestad
Dat de gans het wapen van Goes siert is meer dan symboliek. In deze streek werd de gans vroeger al gewaardeerd als waakdier, en duizenden overwinterende ganzen kleuren nog steeds de luchten boven Zuid-Beveland. De bijnaam ‘Ganzestad’ wordt nieuw leven ingeblazen — dit keer niet vanuit het stadhuis, maar vanaf het rugbyveld.
Bij Tovaal zijn ze geen team. Ze zijn een vlucht. Geen spelersgroep. Maar een familie in formatie.
