Ondanks tamelijke mismatch geslaagd tripje naar Engeland
De veteranen van Tovaal vertrokken zaterdag om half 9 richting Calais. Daarvoor hadden Bram, Michiel en Martijn al drie busjes opgehaald bij garage De Kramer in Yerseke. We zouden met drie volle busjes reizen, maar uiteindelijk waren er die afvallers, waaronder Jan die de hele trip qua vervoer, hotel, tegenstander en lunches had georganiseerd.
Geen problemen op de heenreis tot we het veerplein van Calais bereikten. Eerst moest Ron zich bij de Franse douaniers verantwoorden voor een mesje in bagage die niet eens van hem was en bij het oprijden van de ferry kon het busje waar Bram achter het stuur zat wegens een haperende versnellingspook alleen nog in de tweede versnelling. Met een aanloop de boot op derhalve en daar konden de "specialisten" kijken wat er met het pookje aan de hand was. Het bleef bij kijken, maar telefonisch regelde Alex dat bij The Chequer’s Inn de AA (Engelse wegenwacht) klaar zou staan.
Het ritje van Dover naar Ash werd dus in een gestaag laag tempo afgewerkt en in de Chequer’s Inn wachtte ons een perfecte lunch. Een AA-monteur repareerde Brams busje binnen vijf minuten en de voorzitter van Ash RFC, in 1995 opgericht door boeren en luchtmachtpersoneel, kwam nog langs en drukte ons op het hart dat de veteranen van Ash RFC zes jaar geleden voor het laatst in actie waren gekomen. Dat bood perspectief op de tweede zege van Tovaal op Engelse bodem; de eerste en enige was op zaterdag 29 november 1986 tegen het vierde team van Gravesend RFC. Een extra pint kon dus nog wel………….
Rond half vijf checkten we in in The Castle House Hotel, op loopafstand van het historische centrum van Canterbury. Dat verliep vlot waarna we nog op zoek konden naar een pub voor het slot van England – Australië. Op een paar honderd meter afstand vonden we een groot scherm bij The Three Tuns en waren we nog getuige van de laatste dertien enerverende minuten, waarin nog drie try’s werden gedrukt en de Wallaby’s uiteindelijk in de extra tijd met 37 – 42 zegevierden.
Daarna terug naar Ash voor een leuk potje tegen de veteranen van Ash RFC, die al zes jaar niet meer hadden gespeeld. Met een duel als tegen Aachen in het achterhoofd betraden we manmoedig het veld dat aan een kant werd omzoomd door eeuwenoude bomen in herfsttooi en aan de andere zijde door een groot aantal toeschouwers dat de veteranen die al zes jaar niet meer hadden gespeeld wel weer eens in actie wilden zien. Tijdens de wedstrijd werd al snel duidelijk dat de veteranen die al zes jaar niet meer hadden gespeeld niet in het veld stonden, maar langs de lijn stonden te wachten tot de spelers die de laatste zes jaar wellicht gemiddeld drie keer per week hadden getraind en elk weekend op behoorlijk niveau hadden gespeeld, de veteranen van Tovaal murw hadden gebeukt. Dat ging gepaard met af en toe een try en zelfs met vier invallers, waaronder een invalbeurtje van drie minuten en een tackel van de referee, kon een nederlaag niet worden voorkomen. Alex drukte onze try’s en in de kleedkamer kwamen we tot de conclusie dat het uiteindelijk 24 – 10 was geworden.
Na afloop toch een mooie derde helft, waarbij Rons Alouette werd gekaapt door de onlangs aan de knie geopereerde wedstrijdsponsor van Ash RFC. Tonnis, als captain, bedankte Ash RFC voor de ontvangst, deelde wat geschenken uit en nodigde de veteranen die al zes jaar niet meer hadden gespeeld uit om in de nabije toekomst een tripje naar Goes te maken en daar tegen onze veteranen die gemiddeld nog geen zes keer per jaar trainen te spelen.
’s Avonds nog tijd voor een versnapering in The Drapers Inn in Canterbury en de échte die-hards eindigden uiteindelijk in The Chemistry, waar René de meeste indruk maakte.
Zondag waren we na een prima continentaal ontbijt - zonder bacon , beans en eggs dus - nog getuige van de herdenking van Remembrance Day bij Canterbury Cathedral. Er was geen tijd voor de kerkdienst, want om 12 uur moesten we alweer aan tafel voor de lunch in The Chance Inn in Guston. Niet zomaar een dorp; in 1909 was de Franse luchtvaartpionier Louis Blériot daar in een van de omliggende weilanden geland na de eerste oversteek over Het Kanaal én er was nog een uit 1090 daterend kerkje.
De lunch was wederom prima, de ferry vanuit Dover vertrok een kwartier eerder en om een uur of 8 arriveerde iedereen, op René na fris en fruitig, weer bij het clubhuis.
